Mimarlık genellikle mevcut bir dizi koşula yanıt olarak tasarlanır ve gerçekleştirilir. Bu koşullar doğası gereği tamamen işlevsel olabileceği gibi, değişen derecelerde sosyal, politik ve ekonomik iklimi de yansıtabilir. Her halükarda, mevcut koşullar dizisinin (yani sorunun) tatmin edici olmadığı ve yeni bir koşullar dizisinin (bir çözümün) arzu edilir olduğu varsayılır. Dolayısıyla mimarlık yaratma eylemi, bir problem çözme veya tasarım sürecidir.

Herhangi bir tasarım sürecinin ilk aşaması, sorunlu bir durumun farkına varılması ve buna bir çözüm bulma kararıdır.

Tasarım her şeyden önce bilinçli bir eylem, amaçlı bir çabadır. Bir tasarımcı öncelikle bir sorunun mevcut koşullarını belgelemeli, bağlamını tanımlamalı ve analiz edilecek ilgili verileri toplamalıdır. Bu, tasarım sürecinin kritik aşamasıdır. Çünkü bir çözümün doğası, bir sorunun nasıl algılandığı, tanımlandığı ve dile getirildiğiyle kaçınılmaz olarak ilişkilidir. Ünlü Danimarkalı şair ve bilim insanı Piet Hein bunu şöyle ifade eder: "Sanat, çözülmeden önce formüle edilemeyen sorunları çözmektir. Sorunun şekillendirilmesi, cevabın bir parçasıdır."

Tasarımcılar, karşılaştıkları sorunlara kaçınılmaz ve içgüdüsel olarak çözümler üretirler; ancak tasarım kelime dağarcıklarının derinliği ve kapsamı hem bir soruya ilişkin algılarını hem de cevabının şekillendirilmesini etkiler. Bir tasarım diline ilişkin anlayışımız sınırlıysa, bir soruna yönelik olası çözümlerin yelpazesi de sınırlı olacaktır.

Bir sanat olarak mimarlık, bir yapı programının salt işlevsel gereksinimlerini karşılamaktan çok daha fazlasıdır. Temelde, mimarlığın fiziksel tezahürleri insan faaliyetine uyum sağlar. Bununla birlikte, formların ve mekânların düzenlenmesi ve yenilenmesi, mimarlığın çabaları nasıl teşvik edebileceğini, tepkileri nasıl uyandırabileceğini ve anlamı nasıl iletebileceğini de belirler. Bu çalışma, biçimsel ve mekânsal fikirlere odaklanırken, mimarlığın toplumsal, politik veya ekonomik yönlerinin önemini küçümsemek amaçlanmamıştır. Biçim ve mekân, başlı başına birer amaç olarak değil; işlev, amaç ve bağlam koşullarına yanıt olarak mimari bir sorunu çözmenin araçları olarak sunulur.

Kelime dağarcığı oluşturulmadan önce alfabenin bilinmesi ve anlaşılması gerekir. Aynı şekilde, cümle kurabilmek için dil bilgisi ve sözdizimi kurallarının kavranması önemlidir. Bunun gibi, deneme, roman ve benzeri türlerde yazı yazabilmek için de kompozisyon ilkelerinin anlaşılması gerektiği benzetmesi yapilabilir.

Benzer şekilde, mimarlıkta anlam gibi daha hayati bir meseleyi ele almadan önce, biçim ve mekânın temel unsurlarını tanıyıp, bir tasarım konseptinin geliştirilmesinde bunların nasıl işlenebileceğini ve düzenlenebileceğini anlamak gerekir. Bir mimarlık eserini oluşturan temel unsurlar, sistemler ve düzenler bulunmaktadır.

Tüm bu bileşenler algılanabilir ve deneyimlenebilir.

Bazıları kolayca fark edilebilirken, diğerleri aklımız ve duyularımız için daha belirsiz olabilir.

Bazıları baskın olabilirken, diğerleri bir binanın organizasyonunda ikincil bir rol oynar.

Bazıları imge ve anlam iletirken, diğerleri bu mesajların niteleyicisi veya değiştiricisi olarak hizmet edebilir.

Fakat her durumda, bu unsurlar ve sistemler, birleştirici veya tutarlı bir yapıya sahip bütünleşik bir bütün oluşturmak için birbirleriyle ilişkili olmalıdır.

Mimari düzen, parçaların organizasyonu, birbirleriyle ve bütün olarak yapıyla ilişkilerini görünür kıldığında yaratılır.

Bu ilişkiler, bütünün tekil doğasına karşılıklı olarak güçlendirici ve katkıda bulunan ilişkiler olarak algılandığında, kavramsal bir düzen var olur, geçici algısal vizyonlardan çok daha kalıcı olabilecek bir düzen..